27 abr 2012

LA SONRISA D´APOLO

Cuando ún pasa de los cincuenta, empiecen a facete los médicos análisis hasta de la bufanda que lleves, asina qu´hoi tocábame dir pela mañana al médicu por cuenta d´una revisión que fixi la selmana pasada nel Hospital de Riañu.
Como la médica de cabecera nun me conocía de nada, entamó a preguntame de too pa escribir el mio hestorial nel so ordenador y cuando yá me fixera una encuesta de tolo habío y por haber díxome que si tenía dalguna cosa que me preocupare.
Nun sabía bien si yera´l llugar adecuáu pa sacalo, pero al final decidíme a conta-ylo.
- Ye que verá usté. Apolo rise de mí.
Vi que la mio médica nun sabía si rise ella tamién o qué facer, pero paezme una persona seria y mui profesional, asina que me respondió:
- ¿Que quier dicir usté?
- Eso, - dixi yo- qu´Apolo rise de mi, que se mofla, que me toma a chunga.
Vi que cada vez se ponía más seria y me ponía atención.
- ¿Quién ye Apolo?- me dixo.
- ¡Quién va a ser! ¿Nun conoz usté al dios Apolo? Pues, esi.
- Bueno, bueno. Eso nun tien munchu sentíu. A ver, si tien usté dalguna preocupación, esprésese meyor.
Paróse un poco depués de reñeme y decidió afondar no que yo-y trataba d´esplicar y díxome:
-¿Y de qué cree usté que se ríe?
- Porque falo n´asturiano. Toi seguru que ye por eso.
- ¿Y ónde ye onde ve al dios Apolo?
-Téngolu en casa, estos díes ta debaxo la cama. Meyor dicho tengo sólo la cabeza d´Apolo.
Vi yá que la médica facía como postura delantre del ordenador como pa escribir un volante, seguramente pa desviame pa la sección de siquiatría del Valle del Nalón, por eso traté d´esplicame meyor.
- Verá usté, normalmente l´Apolo téngolu nuna de les estanteríes de la mio biblioteca, bien visible y con munchu orgullu, porque lu tengo en muncha estima, pero cuando vien una sobrina mía pequeña o dalgún neñu a casa, tengo qu´escondelu debaxo la cama, porque a los neños da-yos una medrana qu´apavoren con él y métense detrás de so ma o de so pá y pónense a llorar. Que Jaime Herrero me perdone porque a mi gústame muncho la estatuina, pero les neñes, sobre too, nun son a sufrila, asina que por eso la escuendo debaxo de la cama. Y el casu ye qu´estos díes rise de mi como facía un guajón nel institutu Alfonso II, cuando fui pa Uviéu en 1975 a facer los últimos años del Bachilleratu, porque falaba n´asturiano.
Paecía que la mio médica yá taba un poco más cómoda y preguntóme:
- ¿Y cómo solucionó usté aquello col guaje del Alfonso II?, porque podría facer lo mesmo con Apolo.
-¿Andar a hosties con un dios? -dixi yo-, eso nun creo que seya mui proporcionao.
- Non, home, nun quería dicir eso.
- Toi pensando en devolvé-yoslu a la Asociación d´Escritores d´Asturies que me lu dio, porque creo que tán en baxo, y asina mato dos páxaros d´un tiru.
- Home, eso nun me paez buena idea.
- Pues verá usté, doctora, cuando facíemos un campeonatu de tute en pueblu, les copes que dábemos como premiu, en cuenta de que nun les llevaba naide pa casa, acabamos dando tolos años les mesmes. Namás-yos cambiábemos la chapa del añu y asina aforrábemos les perres. Los de l´Asociación d´Escritores puen facer lo mesmo y yá ta solucionao l´asuntu. A mi personalmente fáenme un favor, porque quítome de qu´esi Apolo se ría tol día de mi.
- Pue ser, pue ser -me dixo la médica yá más relaxada.

6 comentarios:

  1. jajajajajajajaja, queeeeeeeé bueno!!!!!!!

    ResponderEliminar
  2. Me encanta encontrarte por aquí, Migueliño. ¿Cómo va todo por Canzana? Ya sé que sigues en la brecha... poética. Enhorabuena y un abrazo para ti y tu familia.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracies, Aurora. Yo tamién te sigo a ti no que vas sacando. Nun conocía´l to blog, pero agora mesmo lu añado al míu. Per Canzana cada día meyor. Un abrazu.

      Eliminar
  3. Lo de devolver la estatuina, como te dice la médica, no es buena idea, Miguel... Todo anda como anda, pero si te la dieron es tuya. Y lo de esconderla debajo de la cama, no sé. Yo, que tú, la llevaba a la Chalana y la ponía a mirar al Nalón día y noche. A lo mejor, en cualquier momento, cuando suelten agua del pantano, la lleva la riada y así se acaba para siempre el miedo de tus sobrinos. Es una idea, ¿eh? No tienes por que seguirla al pie de la letra.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Probaré lo de "Apolo mirando pal Nalón". Nun ta nada mal pa un poema o dalgo asina.
      Saludos.

      Eliminar