LA TRIBU ZOELA

Sé de memoria ún de los poemes qu´a mi me paez de los más guapos escritos n´asturianu, el que se titula Céltica, de Lluis Xabel Álvarez (Texuca). N´él fala de la tribu zoela y la bona xente, de los zoeles, antiguos habitantes de la tierra astur. Será casualidá, pero l´autor ye nacíu en Llangréu, esto ye, nel territoriu que llamamos los que vivimos per estes tierres La Cuenca.

Al otru llau del mundu, n´otru llugar, n´otra tierra que paez bien distinta, cuenta una hestoria australiana qu´un vagamundu, una especie de probón d´esos que van d´un llau pa otru, taba acampáu xunto a una llaguna (billabong) tomando un té cuando s´averó allí a beber una oveya que pastiaba per ende. El paisanu róbala pa comer y ye sorprendíu pol dueñu del llugar que llama a los guardes pa apresalu. Antes que lu garren, el vagamundu quier más tirase al agua y morrer afogáu. Acaba la hestoria con que la pantasma del vagamundu apaézse-y a la xente cantando una canción que convida a los viaxeros a bailar un vals, a salir con él a los caminos desafiando al poder. Ye la hestoria romántica de "Banjo" Paterson escrita a final del s.XIX que se convirtió col tiempu nel himnu sentimental d´Australia: Waltzing Matilda. Na clausura de los xuegos olímpicos de Sidney del 2000 impresionaba ver a Slim Dusty cantala nun estadiu abarrotáu de xente.

Supongo que más o menos toos nos sentimos d´una o otra manera identificaos con un llugar nel mundu al empar de ser caún de so casa. 

Nesti rinconín del mundu que ye Llaviana había una chalana nun va muncho que tresportaba a la xente d´una oriella a otra del ríu Nalón. Cuenta una canción popular romántica tamién como l´australiana, que la chalana tresportaba amás los amores de la xente y el chalaneru yera l´encargáu de guardalos y de que nun cayeren al agua, porque posíblemente diben morrer afogaos nel ríu. 

Contábame nuna ocasión ún de los mios antepasaos d´Iguanzo -aldea que ta a pocos metros d´onde taba la chalana- que se-y apaecía la chalana en suaños munches veces, yá depués de fechu´l puente que salva´l ríu n´actualidá.

Llámame l´atención -y muncho- qu´esta canción se tea convirtiendo nel himnu sentimental d´Asturies, cola que munchos -non sólo los de Llaviana- nos sentimos más identificaos que col himnu oficial de la "Patria Querida". 

Una de les meyores versiones que conozo del Chalaneru ye la de Chus Pedro y Manolo (Nuberu) que -¡vaya casualidá tamién!- son los dos de L´Entregu, de La Cuenca.

Visto esto, quiero pensar y supongo que namás somos xente d´un llugar a la que se nos apaecen les pantasmes del pasáu y que ser ciudadanu del mundu ye pura casualidá tamién. ¿Qué, sinón?